Kitap Önerisi: Kırlangıç Çığlığı

Vicdanını yitirmiş bir dünyadan başka nedir ki cehennem? Ahmet Ümit' in 26. kitabı Kırlangıç Çığlığı işte bu sözlerle başlıyor. Başkomiser Nevzat bu defa çocuk tacizcilerini öldüren seri katil Körebe' nin peşinde. Ahmet Ümit bu kitabında çocuk tacizleri sorununu ortaya getirirken, aynı zamanda, Suriyeli sığınmacılar ve organ mafyası konularını da işliyor.

Kasımpaşa' da bir çocuk parkında ensesinden tek kurşunla vurulmuş, gözünde kırmızı kadifeden bir bağ bulunan, sağ kulağı kesik ve yanında bir oyuncak olan erkek cesedinin bulunması Başkomiser Nevzat' ı harekete geçiriyor. Çünkü bu ölüm şekli Körebe' nin cinayet işleme ritüeliydi ve Körebe 5 yıldır cinayet işlemiyordu. Başkomiser Nevzat bir yandan katili bulmaya çalışırken bir yandan da cevaplanması zor olan sorular soruyor:
''Çocuk tacizcilerini öldüren bir seri katile sempati duymalı mıyız?''
''Kötüleri öldürerek kötülüğü ortadan kaldırabilir miyiz?''
Kırlangıç Çığlığı Ahmet Ümit' in en sert kitabı. Muhtemelen işlediği konulardan kaynaklanıyor bu durum. Bu ağır konuları büyük bir ustalıkla ve son derece akıcı bir dille işlemiş Ahmet Ümit. Çok başarılı bir kurgu oluşturmuş. İlk baskısı 300.000 adet olan kitap oldukça etkileyici. İşte kitaptan bazı bölümler:

''Henüz İstanbullu olamamış ama bundan da en küçük bir rahatsızlık duymayan kim bilir Anadolu'nun hangi yöresinden kopup gelmiş, adına metropol denilen, binalardan oluşan bu acımasız cangılda tutunmaya çalışan insanlar''.

'''Çok iyi tanırdım bu türden insanları, başarısızlıkla, kötülükle, en küçük bir olumsuzlukla bile yüzleşmek istemezlerdi. Hatta olumsuzluğun var olduğunu da kabul etmezlerdi. Kendileri iyi oldukları zaman bütün dünyanın da iyi olacağını zannederlerdi. Üstelik hayat sürekli olarak onları düzeltmesine rağmen vazgeçmezlerdi bu aptalca iyimserliklerinden''.  

''Biliyorsun kırlangıçlar göçmen kuşlardır. Çok hızlı uçarlar. İşte o göç sırasında yüzlerce kırlangıç fırtınaya yakalanıp ölürmüş. Göçü başarıyla tamamlayan kırlangıçlar, geldikleri ülkenin sıcak gökyüzünde uçarken, yollarda kaybettikleri arkadaşlarını anımsar acıyla, öfkeyle böyle çığlıklar atarlarmış''.